ز بسکه سینه خراش است زخم خار فراق
هنوز با می وصلیم در خمار فراق

ز ما مبر که ببوی تو ای غزاله چین
ز ملک وصل فتادیم در دیار فراق

ز روزگار بنالند خلق و این طرفه
که روزگار بنالد ز روزگار فراق

جدا ز گلشن وصلت چو لاله ام ای گل
ستاره سوخته هجر و داغدار فراق

چه قدر وصل شناسد کسی که چون اهلی
بخاک و خون ننشیند ز رهگذار فراق