عاشق منم که با چو تو خونخواره یی خوشم
قطع امید کرده به نظاره یی خوشم

از های و هوی مطرب و ساقی رمیده ام
باهایهای گریه بیچاره یی خوشم

مسکین من شکسته که صد زخم میخورم
وانگه به خنده یی ز ستمکاره یی خوشم

با آهویان گذار چو مجنون مرا که من
با همچو خود رمیده و آواره یی خوشم

اهلی دلم که پاره شد از غم چو بهر اوست
گر پاره یی به تنگم از آن پاره یی خوشم