از داغ می اگرچه در آتش چو لاله ام
باری چو لاله سوخته یک پیاله ام

من خود چه اختیار به می داشتی و جام
گر پیر ره پیاله نکردی حواله ام

پیری بسال نیست بمعنی بود یقین
پیرم من و مرید شراب دو ساله ام

شادم ز خوان وصل بسنگی که میخورم
یعنی سگ بتان نه ز بهر نواله ام

اهلی بگوش غیر فغانم کجا رسد
هم او که زخم زد شنود آه و ناله ام