نه چنان بگرد کویت من ناصبور گردم
که گر آستین فشانی چو غبار دور گردم

من خسته در فراقت بکدام صبر و طاقت
بره فراغ پویم ز پی حضور گردم

مهل آنکه خاک سازد اجلم به نا تمامی
تو بسوز همچو شمعم که تمام نور گردم

من اگر بخلد یابم ز تو جنس آدمی را
ز قصور طبع باشد که خراب حور گردم

به نیاز همچو اهلی سگ میفروش بودن
به از آنکه مست، باری ز می غرور گردم