تو با فراغ خود امروز شاد و فردا هم
مرا ز مهر تو دین شد ز دست و دنیا هم

میان مسجد و میخانه ام خجل مانده
ز بسکه حرمتم آنجا نماند و اینجا هم

خراب باده عشق توام که نشه ی او
هزار دل شده دیوانه کرد و دانا هم

ر بسکه آتش عشقت فرو گرفت مرا
وجود من همه او شد نهان و پیدا هم

به نیم جرعه که خوردم چو اهلی از کف دوست
ز دست رفتم و آخر فتادم از پا هم

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir