کنون که جامه چو من میدری که سر مستم
خوش است سینه صفایی اگر دهد دستم

زلاف مردمی ام قید خود پسندی بود
سگ تو گشتم و از بند خویش وارستم

بدان هوس که چو دیو انگان خورم سنگت
هزار شیشه ناموس و ننگ بشکستم

تو آفتابی و من همچو عیسی از تجرید
بریدم از همه اشیا و با تو پیوستم

به هیچ راه چو اهلی ندیدمت روزی
که سالها بامید تو باز ننشستم

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir