سنگ جفا بقصد دل زار خسته ام
مفکن که من ز طالع خود دلشکسته ام

خونا به گر شدست سرشگم عجب مدار
داغ درون خویش بآن آب شسته ام

ای مرغ نامه بر، ز گزند ایمنی که من
تعویذ چشم زخم ببال تو بسته ام

من چون روم ز کوی تو کز چشم خونفشان
خونم گرفته دامن و در خون نشسته ام

اهلی اگر چه سوختم از داغ عشق او
تا همچو شمع کشته نگردم نرسته ام