می بده کز غم دنیا دمی آسوده شویم
کار دنیاست مبادا که دل آلوده شویم

خیز تا صحبت رندان دل ما تازه کند
چند در خانقه و مدرسه فرسوده شویم

کار عالم چو بغم خوردن ماراست نشد
شاد بهتر که ملول از غم بیهوده شویم

دو جهان گر نبود ما نه از آن رندانیم
که پریشان ز غم بوده و نابوده شویم

بهزاران هوس آلوده لبت چون بوسم
مگر آن دم که چو می از همه پالوده شویم

سوختیم از غم و در دیده ارباب نظر
سرمه گردیم گرت زیر قدم سوده شویم

بس دویدیم چو اهلی همه سو از پی دل
اینزمان کشته شویم از همه آسوده شویم

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir