مه من که هرگز گزندت نه بینم
فراق توام سوخت چندت نه بینم

بصد سر و نازم اگر دیده افتد
یکی همچو قد بلندت نه بینم

به پایت چه ریزم که چیزی ندارم
بجز جان و آنهم پسندت نه بینم

چه چابک سواری که نازک غزالی
نیابم که صید کمندت نه بینم

تو آنشمعی ایشوخ بی چشم زخمی
که جز جان اهلی سپندت نه بینم

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir