مه من که هرگز گزندت نه بینم
فراق توام سوخت چندت نه بینم

بصد سر و نازم اگر دیده افتد
یکی همچو قد بلندت نه بینم

به پایت چه ریزم که چیزی ندارم
بجز جان و آنهم پسندت نه بینم

چه چابک سواری که نازک غزالی
نیابم که صید کمندت نه بینم

تو آنشمعی ایشوخ بی چشم زخمی
که جز جان اهلی سپندت نه بینم