من از صفای درون گر ز خود برون آیم
چو آب دیده توان کز درت درون آیم

اگرچه باد اجل برکند نهال تنم
اسیر خویشتنم جانب تو چون آیم

تو همچو باد روی من چو خاک مضطربم
مگر دمی بنشینی که باسکون آیم

چو آب دیده سبکروحتر از آنم من
که گر بسنجیم از خاک ره فزون آیم

هزار همچو تو اهلی کم است در ره عشق
منت بدرگه آن دوست رهنمون آیم