ما حرف ملامت همه از سینه بشستیم
با دشمن و با دوست دل از کینه بشستیم

تا برق رخ ساقی ما در قدح افتاد
دست از خود و از خرقه پشمینه بشستیم

المنه لله که بیک جرعه وصلت
درد از دل و دل از غم دیرینه بشستیم

گر داشت دل ما قدری گرد کدورت
بازآی که ما گرد ز آیینه بشستیم

پرخون مکن از زخم ستم سینه اهلی
اکنون که بصد خون جگر سینه بشستیم