هوش مصنوعی: این متن یک شعر عاشقانه است که در آن شاعر به ستایش معشوق خود می‌پردازد و عشق و فداکاری خود را بیان می‌کند. او از زیبایی و جذابیت معشوق سخن می‌گوید و خود را فدایی او می‌داند. شاعر از بوی معشوق، چشمان سیاه او و جمالش به نیکی یاد می‌کند و خود را سگ آهوی معشوق می‌خواند. در نهایت، او آرزو می‌کند که بتواند در کنار معشوق باشد و دلش تنها به یاد او روشن بماند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مضامین عاشقانه عمیق و استفاده از استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند 'بت پرستی' و 'کفر' ممکن است نیاز به توضیح بیشتری برای مخاطبان جوان‌تر داشته باشد.

شمارهٔ ۱۲۲۲

سهل است نقد دین و دل گر صرف شد در کوی تو
زانها که گوید جان من جانها فدای روی تو

در بت پرستی کافرم در عشقبازی کج نظر
گر قبله جانم بود غیر از خم ابروی تو

ای نوغزال مشکبو جانم ز بویت تازه شد
گر زنده اند از جان کسان من زنده ام از بوی تو

هرچند از من میرمد آن آهوی چشم سیه
دزدیده می بیند مرا ای من سگ آهوی تو

خلقی ز حسرت مینهد سر بر سر زانوی خود
یارب که باشد کو نهد سر بر سر زانوی تو

ای آفتاب عاشقان باشد که باری بنگرم
شخص نزار خویشرا چون ماه نو پهلوی تو

اهلی که از عکس رخت روشن بود آیینه اش
نقشی نبندد در دلش جز صورت دلجوی تو
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۲۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.