۱۸۳ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۲۵۰

نه دیده مثل تو دیده نه کس نشان داده
فرشته خوی و پریروی و آدمیزاده

تویی که سرو بلندت ز پاکدامنی
قدم بدیده هیچ آفریده ننهاده

منم که جز بجمال تو همتم هرگز
بر آفتاب فلک چشم مهر نگشاده

خدایرا مددی ای همای بخت که من
گدای شهرم و با پادشه درافتاده

ز فیض میکده خالی کجا بود اهلی
که سالهاست که چون خم بخدمت استاده
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۴۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.