ساقیا، باده بدین مست دل افتاده مده
مستم از خون دل خود دگرم باده مده

منعم ای پیر ره از هر چه کنی میشنوم
توبه از دست نگارین و رخ ساده مده

تو گرفتار خودی پند تو بنداست ایشیخ
برو و زحمت رندان دل آزاده مده

جنت و می طلبد زاهد و ساقی گوید
که ز کف جنت نقد و می آماده مده

آب حیوان مطلب همچو سکندر زنهار
عمر بر باد پی روزی ننهاده مده

برو ای صورت چین و زخدا شرم بدار
حسن خود جلوه بر آن حسن خداداده مده

اهلی از سنگ ملامت اگر هست حذر
دل دیوانه بخوبان پریزاده مده