تا چند ز من گوشه ابروی بتابی
ایقبله من چند ز من روی بتابی

چون من ز عنان تافتنی سوختم از تو
وای آنکه عنان دل ازین سوی بتابی

روزی به بتان گر بنمایی ید بیضا
دست همه زان ساعد و بازوی بتابی

من بسته آنکاکلم اینجور تو تاچند
بیهوده بقصدم خم گیسوی بتابی

سرگشته چو پرگار شود کار تو اهلی
گر سر ز خط او سر یکموی بتابی