هوش مصنوعی: این متن شعری است که از درد و رنج عشق و جدایی سخن می‌گوید. شاعر از اشک‌های جگرسوز، دل‌های سوخته، و شب‌های مستی و خرابی یاد می‌کند و آرزوی رسیدن به معشوق را دارد. همچنین، اشاره‌ای به بی‌اعتنایی معشوق و رنجش از همنفسان دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاطفی عمیق و غم‌انگیز است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد. همچنین، اشاره‌هایی به مستی و خرابی دارد که برای سنین پایین مناسب نیست.

شمارهٔ ۱۳۰۴

ای اشک جگر سوز که در چشم پر آیی
بنشین که نمک ریزه دلهای کبابی

یارب که کف پای تو بر دیده که مالد
شبها که تو افتاده ز می مست و خرابی

دریاب کزین همنفسان زود برنجی
و آنگاه چو من سوخته جویی و نیابی

پروای که داری تو که با حشمت شاهی
سرخوش ز می حسنی و مستان ز شرابی

بیداری اهلی بامیدی است که یکشب
بوسد کف پای تو نه بیند که بخوابی
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۰۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.