ای یوسف عزیز چه از ما نهان شوی
از ما مپوش رخ که عزیز جهان شوی

ماه تمام من که کمی چون مهت مباد
یارب همیشه پیر شوی و جوان شوی

من پیر روشن آینه ام ای شکر دهن
طوطی سخن شوی چو بمن همزبان شوی

بشنو سخن که حسن قبولی دلست و بس
این نکته گر قبول کنی نکته دان شوی

یوسف شنیده یی که عزیزی بخلق یافت
گر خلق و لطف پیشه کنی بیش از آن شوی

اهلی مگیر گوشه ز ابرو کمان خویش
گر هم ز تیر طعنه بعالم نشان شوی