سوره فتح دعای نصر دعای توسل
هوش مصنوعی: این متن از سعدی، شاعر بزرگ ایرانی، دربارهٔ عواقب اعمال نادرست و خودخواهی است. او تأکید می‌کند که هر کس باید مسئولیت اعمال خود را بپذیرد و از دیگران شکایت نکند. همچنین، او به اهمیت رضایت خداوند قبل از رضایت خود اشاره می‌کند.
رده سنی: 15+ این متن حاوی مفاهیم عمیق اخلاقی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک فارسی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات فارسی دارد.

غزل ۳۸

ای روبهک چرا ننشینی به جای خویش
با شیر پنجه کردی و دیدی سزای خویش

دشمن به دشمن آن نپسندد که بیخرد
با نفس خود کند به مراد و هوای خویش

از دست دیگران چه شکایت کند کسی
سیلی به دست خویش زند بر قفای خویش

دزد از جفای شحنه چه فریاد می‌کند
گو گردنت نمی‌زند الا جفای خویش

خونت برای قالی سلطان بریختند
ابله چرا نخفتی بر بوریای خویش

گر هر دو دیده هیچ نبیند به اتفاق
بهتر ز دیده‌ای که نبیند خطای خویش

چاهست و راه و دیدهٔ بینا و آفتاب
تا آدمی نگاه کند پیش پای خویش

چندین چراغ دارد و بیراه می‌رود
بگذار تا بیفتد و بیند سزای خوایش

با دیگران بگوی که ظالم به چه فتاد
تا چاه دیگران نکنند از برای خویش

گر گوش دل به گفتهٔ سعدی کند کسی
اول رضای حق طلبد پس رضای خویش
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
# اخلاق # خودشناسی # مسئولیت‌پذیری
۲۰۲۱ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۳۷
گوهر بعدی:غزل ۳۹
چالش حفظ شعر
ثبت مجموعه شعر
نظرها و حاشیه ها
مریم
۱۴۰۱/۶/۲۵ ۱۸:۵۹

صدها چراغ دادوبیراهه میرود بگذار تا که بیند سزای خویش