سوزد ز بس که تاب جمالش نقاب را
دانم که در میان نپسندد حجاب را

پیراهن از کتان و دمادم ز سادگی
نفرین کند به پرده دری ماهتاب را

تا خود شبی به همدمی ما به سر برد
در چشم بخت غیر رها کرد خواب را

نارفته، دم ز وعده باز آمدن زند
تا در وصال یاد دهد اضطراب را

در دل خزد لابه و از جان بدر کشد
دیرینه شکوه ستم بی حساب را

جرأت نگر که هرزه به پیش آمد سؤال
گیرم به بوسه زان لب نازک جواب را

نازم فروغ باده ز عکس جمال دوست
گویی فشرده اند به جام آفتاب را

سوزد ز گرمیش می و او همچون به لهو
ریزد ز آبگینه به ساغر شراب را

آبش دهم به باده و او هر دم از تمیز
نوشد می و ز جام فرو ریزد آب را

آسوده باد خاطر غالب که خوی اوست
آمیختن به باده صافی گلاب را