هوش مصنوعی: این شعر از غالباً غزلی عاشقانه و فلسفی است که در آن شاعر از درد عشق، رنج‌های زندگی، و ناامیدی‌هایش سخن می‌گوید. او از اضطراب، اندوه، و جفای معشوق شکایت دارد و به مفاهیمی مانند مرگ، تقدیر، و حسرت اشاره می‌کند. تصاویر شعری مانند تیغ، خون، شمع، و ستاره بر فضای غمگین و پرتنش شعر تأکید دارند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عاشقانه و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی تصاویر مانند تیغ، خون، و مرگ ممکن است برای کودکان مناسب نباشد. این شعر بیشتر مناسب نوجوانان و بزرگسالانی است که توانایی درک مفاهیم انتزاعی و احساسات پیچیده را دارند.

شمارهٔ ۲۱

تا دوخت چاره گر جگر چارپاره را
از بخیه خنده بر دم تیغ ست چاره را

با اضطراب دل ز هر اندیشه فارغم
آسایشی ست جنبش این گاهواره را

چون شعله هم ز روی تو پیداست خوی تو
تا کی به تاب باده فریبی نظاره را

سرگرم مهر شد دل چرخ ستیزه خو
چندان که داغ کرده جبین ستاره را

دانی که ریگ باده غم روان چراست؟
اینجا گسسته اند عنان شماره را

گیتی ز گریه ام ته و بالاست بعد ازین
جویند در میانه دریا کناره را

ای لذت جفای تو در خاک بعد مرگ
با جان سرشته حسرت عمر دوباره را

جوهر دمید ز آینه دلخسته تا کجا
دزدد به خود ز بیم نگاهت اشاره را؟

خونم ستاده بود به درد فسردگی
دل داد پایمردی تیغت گدازه را

شمع از فروغ چهره ساقی در انجمن
چون گل به سرزده ست ز مستی نظاره را

بنگر نخست تا ستم از جانب که بود
با شیشه داوری پی داد است خاره را

داغم ز بخت گر همه اوج اثر گرفت
آه از سپهر ریخت به فرقم اشاره را

غالب مرا ز گریه نوید شهادتی ست
کاین سبحه رنگ داد به خون استخاره را
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.