راز خویت از بدآموز تو می جوییم ما
از تو می گوییم گر با غیر می گوییم ما

حشر مشتاقان همان بر صورت مژگان بود
مر ز خاک خویشتن چون سبزه می روییم ما

راز عاشق از شکست رنگ رسوا می شود
با وجود سخت جانیها تنک روییم ما

زین بهار آیین نگاهان بو که بپذیرد یکی
عمرها شد، رخ به خون دیده می شوییم ما

آفتاب عالم سرگشتگی های خودیم
می رسد بوی تو از هر گل که می بوییم ما

تا چه ها مجموعه لطف بهاران بوده ای
تا به زانو، سوده پای ما و می پوییم ما

زحمت احباب نتوان داد غالب بیش از این
هر چه می گوییم بهر خویش می گوییم ما