سحر دمیده و گل در دمیدنست مخسپ
جهان جهان گل نظاره چیدنست مخسپ

مشام را به شمیم گلی نوازش کن
نسیم غالیه سا در وزیدنست مخسپ

ز خویش حسن طلب بین و در صبوحی کوش
می شبانه ز لب در چکیدنست مخسپ

ستاره سحری مژده سنج دیداری ست
ببین که چشم فلک در پریدنست مخسپ

تو محو خواب و سحر در تأسف از انجم
به پشت دست به دندان گزیدنست مخسپ

نفس ز ناله به سنبل درودنست بخیز
ز خون دل مژه در لاله چیدنست مخسپ

نشاط گوش بر آواز قلقلست بیا
پیاله چشم به راه کشیدنست مخسپ

نشان زندگی دل دویدنست مایست
جلای آینه چشم دیدنست مخسپ

ز دیده سود حریفان گشودنست مبند
ز دل مراد عزیزان تپیدنست مخسپ

به ذکر مرگ شبی زنده داشتن ذوقی ست
گرت فسانه غالب شنیدنست مخسپ