از انده نایافت قلق می کنم امشب
گر پرده هستی ست که شق می کنم امشب؟

هان آینه بگذار که عکسم نفریبد
نظاره یکتایی حق می کنم امشب

آتش به نهادم شده آب، از تف مغزم
از تب نبود این که عرق می کنم امشب

جان بر لبم اندازه دریا کشییم نیست
از می طلب سد رمق می کنم امشب

از هر بن مو چشمه خون بازگشادم
آرایش بستر ز شفق می کنم امشب

می می چکد از لعل لبش در طلب نقل
مشتی ز کواکب به طبق می کنم امشب

نازم سخنش را و نیابم دهنش را
خوش تفرقه در باطل و حق می کنم امشب

عمری ست که قانون طرب رفته ز یادم
آموخته را باز سبق می کنم امشب

غالب نبود شیوه من قافیه بندی
ظلمی است که بر کلک و ورق می کنم امشب