سموم وادی امکان ز بس جگر تابست
گداز زهره خاکست هر کجا آبست

مرنج از شب تار و بیا به بزم نشاط
که پنبه سر مینای باده مهتابست

به خوابم آمدنش جز ستم ظریفی نیست
خدا نخواسته باشد به غیر همخوابست

ز وضع روزن دیوار می توان دانست
که چشم غمکده ما به راه سیلابست

ز ناله کار به اشک اوفتاده دل خون باد
ز شرم بی اثری ها فغان ما آبست

ز وهم نقش خیالی کشیده ای ور نه
وجود خلق چو عنقا به دهر نایابست

نگه ز شعله حسنت چه طرف بربندد
چنین که طاقت ما را بنا ز سیمابست

به عرض دعوی همطرحی تو خوبان را
نگه در آینه همچون خسی به گردابست

زمین ز نقش سم توسن تو ساغرزار
هوا ز گرد رهت شیشه می نابست

قوی فتاده چو نسبت ادب مجو غالب
ندیده ای که سوی قبله پشت محرابست