کشته را رشک کشته دگرست
من و زخمی که بر دل از جگرست

رمد اجزای روزگار ز هم
روز و شب در قفای یکدگرست

مستی انداز لغزشی دارد
حیف پایی که آفتش ز سرست

ناله را مالدار کرد اثر
دل سختش دکان شیشه گرست

دوستان دشمنند ور نه مدام
تیغ او تیز و خون ما هدرست

پرده عیب جو دریده او
نوک کلکم ز دشنه تیزترست

عقل و دین برده ای دل و جان نیز
آنچه از ما نبرده ای خبرست

شه حریر و گدا پلاس برید
آنچه من قطع کرده ام نظر است

منت از دل نمی توان برداشت
شکر ایزد که ناله بی اثرست

قفس و دام را گناهی نیست
ریختن در نهاد بال و پرست

ریزد آن برگ و این گل افشاند
هم خزان هم بهار در گذرست

کم خود گیر و بیش شو غالب
قطره از ترک خویشتن گهرست