هوش مصنوعی: این متن شعری است که به موضوعاتی مانند رنج‌های عاطفی، ناامیدی، انتقاد از دوستان ناسازگار، و تأمل در مورد زندگی و مرگ می‌پردازد. شاعر از دردهای درونی، بی‌وفایی دیگران، و گذر زمان سخن می‌گوید و گاهی با نگاهی فلسفی به مسائل انسانی می‌نگرد.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عاطفی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار بوده و ممکن است برای آن‌ها سنگین باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند ناامیدی و انتقاد از روابط انسانی نیاز به درک بالاتری از زندگی دارد.

شمارهٔ ۶۹

کشته را رشک کشته دگرست
من و زخمی که بر دل از جگرست

رمد اجزای روزگار ز هم
روز و شب در قفای یکدگرست

مستی انداز لغزشی دارد
حیف پایی که آفتش ز سرست

ناله را مالدار کرد اثر
دل سختش دکان شیشه گرست

دوستان دشمنند ور نه مدام
تیغ او تیز و خون ما هدرست

پرده عیب جو دریده او
نوک کلکم ز دشنه تیزترست

عقل و دین برده ای دل و جان نیز
آنچه از ما نبرده ای خبرست

شه حریر و گدا پلاس برید
آنچه من قطع کرده ام نظر است

منت از دل نمی توان برداشت
شکر ایزد که ناله بی اثرست

قفس و دام را گناهی نیست
ریختن در نهاد بال و پرست

ریزد آن برگ و این گل افشاند
هم خزان هم بهار در گذرست

کم خود گیر و بیش شو غالب
قطره از ترک خویشتن گهرست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.