اختری خوشتر ازینم به جهان می بایست
خرد پیر مرا بخت جوان می بایست

به زمینی که به آهنگ غزل بنشینم
خاک گلبوی و هوا مشک فشان می بایست

بر نتابم به سبو باده ز دور آوردن
خانه من به سر کوی مغان می بایست

به گرایش خوشم اما به نمایش خوارم
پرسشی چند ز یارم به زبان می بایست

تاب مهرم نکند خسته دلی در ره شوق
روی گرمی ز رفیقان به میان می بایست

نرسد نامه در اندیشه سببهاست بسی
پرس و جویی ز عزیزان به گمان می بایست

هرزه دل بر در و دیوار نهادن نتوان
سویم از روزنه چشمی نگران می بایست

ساز هستی کنم و دل به فسوسم گیرد
هم در اندیشه خدنگم به نشان می بایست

یا تمنای من از خلد برین نگذشتی
یا خود امید گهی در خور آن می بایست

تا تنک مایه به دریوزه خودآرا نشود
نرخ پیرایه گفتار گران می بایست

قدر انفاس گرم در نظرستی غالب
در غم دهر دریغم به فغان می بایست