هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که از تشبیهات و استعاره‌های پیچیده برای بیان احساسات عمیق عشق، شوق، و رنج استفاده می‌کند. شاعر از عناصری مانند بت کشمیر، شمشیر، غمزه، و آتش برای توصیف حالات درونی خود بهره می‌برد. همچنین، مفاهیمی مانند تقدیر، صبر، و عشق الهی در آن مشهود است.
رده سنی: 18+ متن از لحاظ زبانی و مفهومی پیچیده است و درک کامل آن نیازمند آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی و اصطلاحات عرفانی است. همچنین، برخی از مفاهیم عمیق عاطفی و فلسفی ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۳۰

حور بهشتی ز یاد آن بت کشمیر برد
بیم صراط از نهاد آن دم شمشیر برد

شبروی غمزه ای صبر و دل و دین ربود
جان که ازو بازماند شحنه تقدیر برد

ناله در ایوار شوق توشه راهی نداشت
بست به غارت کمر فرصت شبگیر برد

شوق بلندی گرای پایه منصور جست
حوصله نارسا پی به سر تیر برد

زد نگهت بر دلم مخزن اسرار دید
خواست کلیدش برد طاقت تقریر بود

جنبش ابرو نبود از پی قتلم ضرور
غمزه ز بی طاقتی دست به شمشیر برد

روشنیی داشت عشق چاشنیی داشت مهر
آن خس از آتش گرفت این شکر از شیر برد

خانه زنبور شد کلبه ام از دست چرخ
بس که ز آب و گلم رغبت تعمیر بود

سردی مهر کسی آب رخ شعله ریخت
گرمی نبض دلم عرض تباشیر بود

عشق ز خاک درت سرمه بینش گرفت
یاوه درآمد هوس نسخه اکسیر برد

با خودش افتاده کار باک ز غالب مدار
ذوق فغانش ز دل ورزش تأثیر بود
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.