در کلبه ما از جگر سوخته بو برد
با ما گله سنجید و شماتت به عدو برد

خواهم که برد ناله غبارم ز دل دوست
چون گریه تن زار مرا زان سر کو برد

همره رودش کوثر و حوران که دم مرگ
ذوق می ناب و هوس روی نکو برد

بستند ره جرعه آبی به سکندر
دریوزه گر میکده صهبا به کدو برد

دی رند به هنگامه خجل کرد عسس را
می خورد و هم از میکده آبی به سبو برد

بر ما غم تیمار دل زار سرآمد
دیوانه ما را صنم سلسله مو برد

ما را نبود هستی و او را نبود صبر
دستی که ز ما شست به خون که فرو برد؟

دلدار تو هم چون تو فریبنده نگاری ست
در حلقه وفا یکدلم آورد و دورو برد

یک گریه پس از ضبط دو صد گریه رضا ده
تا تلخی آن زهر توانم ز گلو برد

نازد به نکویان ز گرفتاری غالب
گویی به گرو برد دلی را که ازو برد

«غالب دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir