دریغا که کام و لب از کار ماند
سخنهای ناگفته بسیار ماند

گدایم نهانخانه ای را که در وی
در از بستگی ها به دیوار ماند

جنون پرده دارست ما را که ما را
ز آشفتگی سر به دستار ماند

نگه را سیه خال طرف عذارش
به تمغاچی رهرو آزار ماند

ادایی ست او را که از دلربایی
نهفتن ز شوخی به اظهار ماند

چو جویم مراد از شگرفی؟ که او را
نشستن ز شنگی به رفتار ماند

در آیینه ما که ناساز بختیم
خط عکس طوطی به زنگار ماند

گروهی ست در دهر هستی که آن را
ز پیچش نفس ها به زنار ماند

به جز عقده غم چه بر دل شمارد
زبانی که در بند گفتار ماند

ز قحط سخن ماندم خامه غالب
به نخلی کز آوردن بار ماند

«غالب دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir