تا فصلی از حقیقت اشیا نوشته ایم
آفاق را مرادف عنقا نوشته ایم

ایمان به غیب تفرقه ها ضمیر رفت از ضمیر
ز اسما گذشته ایم و مسما نوشته ایم

عنوان رازنامه اندوه ساده بود
سطر شکست رنگ به سیما نوشته ایم

قلزم فشانی مژه از پهلوی دل ست
این ابر را برات به دریا نوشته ایم

خاکی به روی نامه نیفشانده ایم ما
رخصت بدان حریف خودآرا نوشته ایم

در هیچ نسخه معنی لفظ امید نیست
فرهنگ نامه های تمنا نوشته ایم

آینده و گذشته تمنا و حسرت ست
یکی کاشکی بود که به صد جا نوشته ایم

دارد رخت به خون تماشا خطی ز حسن
روشن سواد این ورق نوشته ایم

رنگ شکسته عرض سپاس بلای تست
پنهان سپرده ای غم و پیدا نوشته ایم

آغشته ایم هر سر خاری به خون دل
قانون باغبانی صحرا نوشته ایم

کویت ز نقش جبهه ما یک قلم پر است
لختی سپاس همدمی پا نوشته ایم

غالب الف همان علم وحدت خودست
بر «لا» چه بر فروزد گر «الا» نوشته ایم؟