هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق و عرفانی شاعر درباره‌ی حقیقت، غم، عشق، وحدت وجود و رازهای ناگفته می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند ایمان به غیب، رنج دل، وحدت وجود، و ناامیدی از امید سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌های زیبا، احساسات خود را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان شعری سنگین، آن را برای مخاطبان جوان‌تر دشوار می‌سازد.

شمارهٔ ۲۶۸

تا فصلی از حقیقت اشیا نوشته ایم
آفاق را مرادف عنقا نوشته ایم

ایمان به غیب تفرقه ها ضمیر رفت از ضمیر
ز اسما گذشته ایم و مسما نوشته ایم

عنوان رازنامه اندوه ساده بود
سطر شکست رنگ به سیما نوشته ایم

قلزم فشانی مژه از پهلوی دل ست
این ابر را برات به دریا نوشته ایم

خاکی به روی نامه نیفشانده ایم ما
رخصت بدان حریف خودآرا نوشته ایم

در هیچ نسخه معنی لفظ امید نیست
فرهنگ نامه های تمنا نوشته ایم

آینده و گذشته تمنا و حسرت ست
یکی کاشکی بود که به صد جا نوشته ایم

دارد رخت به خون تماشا خطی ز حسن
روشن سواد این ورق نوشته ایم

رنگ شکسته عرض سپاس بلای تست
پنهان سپرده ای غم و پیدا نوشته ایم

آغشته ایم هر سر خاری به خون دل
قانون باغبانی صحرا نوشته ایم

کویت ز نقش جبهه ما یک قلم پر است
لختی سپاس همدمی پا نوشته ایم

غالب الف همان علم وحدت خودست
بر «لا» چه بر فروزد گر «الا» نوشته ایم؟
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.