بشد سوی کانه دو تا کرده پشت
جگر سوخته دل گرفته به مشت

بنالید پیش وی از داغ و درد
ببارید خون آبه بر روی زرد

بزاری چنین گفت: ای بنت عم
قضامان جدا کرد خواهد زهم

همی تازیم در وفای توم
اسیر تو و خاک پای توم

گر از مهر من بر دلت باک نیست
مرا جایگاه بهتر از خاک نیست

وگر با منت هست پیوند مهر
مبر دل ز مهر من ای خوب چهر

که من بی تو چون ماهیی بر شخم
بسان گنه کار در دوزخم

بگفت این سخن را و بر تخت زر
فروریخت از چشم لؤلوی تر

چو گلشه زورقه شنید این سخن
بنالید آن سر و تن سیم بن

چنین گفت کای نزهت کام من
ز نامت مبادا جدا نام من

به مهرم دل و جانت پیوسته باد
ببند وفا جان من بسته باد

میان من و تو جدایی مباد
ز چرخ فلک بی وفایی مباد

گر از روی من می بتابی توروی
مجویم،‌ وگر جویی از خاک جوی

بگفت این سخن را و بر ارغوان
ز مژگان ببارید سیل روان

گرفت آنگهی دست ورقه به دست
تن خود به سوگند و پیمان ببست

کی گر بی تو هرگز بوم شاد کام
وگر بینم از هیچ کس جز تو کام

و گر با شگونه شود چرخ پیر
به دست بداندیش مانم اسیر

کنم مسکن خویشتن تیره خاک
از آن پس کجا گشته باشم هلاک

بگفت این و از هر دو ببرید هوش
بهٔک ره برآمد ز هر دو خروش

ببستند پیمان و عهد و وفا
کزیشان کسی پیش نارد جفا

بورقه چنین گفت گلشه کی خیر
سوی مامک و بابکم شو تو نیز

به سوگند مر هر دوان بسته کن
دل هر دو با عهد پیوسته کن

کی بر تو دگر کس به دل ناورند
بجز راه عهد و وفا نسپرند

بدو گفت ورقه ز گفتار تو
نتابم سر از مهر و دیدار تو

سوی باب گلشاه شد برده دل
سراسیمه و زار و آزرده دل

أبا هر و پیمان ببست استوار
ز بهر سفر را بسیجید کار