فرستاد مر کوش را خواند پیش
چو آمد، نشاندش بنزدیک خویش

یکی مایه ور پایگه ساختش
فراوانش بستود و بنواختش

چو برگشت و آمد بنزدیک شاه
یکی خلعت آراست او را پگاه

ز تخت گرانمایه و تاج زر
پرستنده خوبان زرّین کمر

از اسبان تازی و هر گونه ساز
ز خوبان چنگی و بربط نواز

هزار اشتر ماده پر خواسته
یکایک به دیبا بیاراسته

صد از زرّناب و صد از بویها
صد از جامه و گونه گون مویها

دگر آلت رزم و ساز یلی
زره بود با خنجر کابلی

درفشی گرانمایه ی پُربها
بدو داد با پیکر اژدها

از آن خواسته خیره شد چشم کوش
ز شادی روانش برآمد بجوش

ندید و ندارد کس آن را به یاد
که خسرو فرستاد زی دیوزاد

ز خورشید دریا چو آمد بجوش
بپوشید تن جامه ی شاه، کوش

بر اسب شهنشاه گیتی نشست
کمر بر میان بَست و بگشاد دست

همی راند با قارن نیکخواه
چنین تا رسیدند در پیشگاه

دو کرسی نهادند در پیش تخت
نشستند با شاه دو نیکبخت

به دست خودش خسرو دادگر
ز فیروزه دادش کیانی کمر

بدو گفت شاه از ره مرغوا
که فیروز بادی و فرمانروا

کمر بر میان بست کوش سترگ
به فرمان کو شهریار بزرگ

دو رخ کوش بر خاک تیره پسود
نیایش همی بر ستایش فزود