دگر شارسْتانی ست از سیم ناب
به شکل عقابی سر اندر سحاب

که اندازه زآن بر نشاید گرفت
طلسمی بزرگ است و جایی شگفت

یکی نغز سیمرغ پرداخته
ز سیم سپید از برش ساخته

ز هر روی ده روزه ریگ روان
رسیدن بدان شارْسْتان کی توان

ارم خوانده یزدان و کس آن ندید
که مانند آن هیچ راه نافرید

میان من و اندلس جای اوست
نه دشمن همی بیند آن را نه دوست

درختش همه زرّ و یاقوت بار
همه برگ او زُمْرُد آبدار

زمینش همه خشت زرّین و سیم
شکوفه ز مرجان و درّ یتیم

می و شیر در جوی با انگبین
که سازد چنین، جز جهان آفرین

یکی شهر نزدیک دریای ژرف
نهادی تو بازارگاه شگرف

ز خمدان به فرسنگها هشتصد
برآید همی تا کس آن جا رسد

برآرنده ماروق کرده ست نام
در او مردمانی همه شادکام

همه پوشش بانها استخوان
ز پهلوی ماهی گرفتند خوان

هرآن شاه کآهنگ شهر آورد
ز بیداد و تاراج بهر آورد

نماند همی زنده سالی فزون
چنین ساخته مردم پُر فسون