ما را اگرچه [خوار] نمود افتقار ما
آن است بیشتر سبب افتخار ما

داریم اشک سرخ و رخ زرد از غمش
در یک چمن نشسته خزان و بهار ما

از هر دو کون مهر تو کردیم اختیار
ز این بیشتر چه کار کند اختیار ما؟

داریم غربت و الم هجر و شکر و صبر
درمان درد یار بود در دیار ما

دریای اضطراب اگر نیستیم چون
ننشست هیچ سروقدی در کنار ما؟

در عالم مثال چو ماه است و آفتاب
با قدرتش معاملهٔ اقتدار ما

دست طلب به مذهب ما بسکه نارواست
دایم کج است پنجهٔ برگ چنار ما

شهباز اوج همت ما زاغ گیر نیست
دنیا به خط و خال نگردد شکار ما

پروانه سر به زانوی حیرت نهد سعیدا
روشن اگر کنند چراغ مزار ما