هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که در آن شاعر از عقل، هوش، عشق، وحدت وجود، و ارتباط با حق سخن می‌گوید. او از مفاهیمی مانند دل، عرش، صهبا، و زبان رمزی برای بیان تجربیات روحانی خود استفاده می‌کند.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۰۹

عقل هندوی میفروش من است
گل و مل پیشکار هوش من است

داغ گل دل کباب صهبا خون
موسم برگ و عیش و نوش من است

سخن راست همچو تیر خدنگ
از بر سینه تا به گوش من است

لحن داوود و صور اسرافیل
هر دو در اصل، یک خروش من است

در «بلی» متفق ز روز ازل
دل و چشم و زبان و گوش من است

صبح ناگشته مرغ عرش دلم
پرزنان از خروش و جوش من است

سخن تلخ باده ای ناب است
همچو زنبور نیش و نوش من است

سخن حق ز عرش می شنوم
آسمان حلقه ای ز گوش من است

صوفیم ابن وقت می خوانند
روز آینده فکر دوش من است

صدف گوهر سخن امروز
ای سعیدا لب خموش من است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.