هر آن که روی تو را رنگ ارغوانی داد
مرا ز عشق تو رخسار زعفرانی داد

نه رخ نمود، نه آراست قد، نه زلف گشود
به حسن خلق و وفا داد دلستانی داد

ز ضعف مانده ام از راه جستجوی وصالت
به خاک پای تو از دست ناتوانی داد

ز درس عشق تمنای علم محو نمودم
سبق ز مصحف رویش مرا روانی داد

شنو ز شعر سعیدا نوای درد و الم
اگرچه داد مذاق سخن، فغانی داد

«سعیدا»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir