خرمی ز این دو روزه جان نتوان کرد
خواب در راه کاروان نتوان کرد

چه بنا مانده ای به جد و به اب
تکیه بر تل استخوان نتوان کرد

بسکه نازک فتاده طبع لطیفش
بوسه ای ز آن دهان گمان نتوان کرد

نیست جز او کسی و دادم از اوست
ستم از او به او بیان نتوان کرد

سخن خلق بر زبان نتوان راند
آتشین لقمه در دهان نتوان کرد

خود چو کوهی و حیرتی دارم
کمر از مو ز مو میان نتوان کرد

قشر بی مغز کس ندیده به عالم
هیچ کس را به [به بد گمان] نتوان کرد

نفی خود کن گرت هوای وجود است
که ثبوتش بغیر آن نتوان کرد

زاهدا رخت خویش بند ز مسجد
هیچ سودی در این دکان نتوان کرد

دلبری دارم و چه چاره کنم
که به تدبیر، مهربان نتوان کرد

در جهان طرح عیش نیست سعیدا
بر هوا رسم خانمان نتوان کرد