هر نفس در کوی جانان کوه غم باید برید
زهر باید نوش کرد از جام جم باید برید

دهر دریایی است بی پایان و ما امواج او
ای رفیقان همچو موج آخر ز هم باید برید

مهدجنبان، درد و [انده] دایهٔ غم، مشفقش
ناف طفل خویشتن را با الم باید برید

با دم تیغ فنا هر بند و پیوندی که هست
از نیستان تعلق چون قلم باید برید

تا اثر باقی است از هستی گریزانم ز خود
اندرین راه از پی خود چون قلم باید برید

طفل شب را قسمت روزی ز شیر ماهتاب
سیر ناگردیده شام و صبحدم باید برید

دوستان از سر این تودهٔ غم برخیزید
زود باشید چه بیش است و چه کم برخیزید

گرچه بر ساحل این دجله نشستید بسی
وقت آن است که با دیدهٔ نم برخیزید

هر دلی را که غباری ز شما بنشیند
زود سازید دوا و چو الم برخیزید

چند جامی بکشید و سر دارا شکنید
در خرابات نشینید و چو جم برخیزید

از کسی تا به شما و ز شما تا به کسی
پیش از آن دم که رسد جور و ستم برخیزید

تا توانید به آیین عرب ننشینید
همچو صوت از سر قانون عجم برخیزید

مدعی تا نشود کافر و مؤمن فردا
چون سعیدا ز در دیر و حرم برخیزید