شد زخم تیغ تیز تو در کام جان لذیذ
خون جوشد از دمش چو می ارغوان لذید

شد آبروی تیغ تو در کام جان لذیذ
خون از دمش به دل چو می ارغوان لذیذ

گردون چو نیشکر به دهان می مکد مرا
آری که در مذاق بود استخوان لذیذ

با آن که خامش است دلا راست گو سخن
حلوای قند یا لب آن مهربان لذیذ؟

تا قند ذکر را نرسانی به کام دل
کی می شود ز نام سعیدا دهان لذید؟