نه پنبه از پی راحت گذاشتم بر داغ
فتیله ای است که آتش گذاشتم به چراغ

نشین به سایهٔ مژگان و [سرفرازی] کن
ز چشم خویش در آیینه تازه دار دماغ

ز عندلیب شنیدیم بی وفایی گل
نه آن قدر که کشد دل دگر به گوشهٔ باغ

نظر به سایهٔ مژگان فتاد و دانستم
که سایه بان رخ خویش [کرده ای] پر زاغ

ز قد و روی تو بوده است سرو و گل را آب
ز چشم مست تو نرگس گرفته است ایاغ

نشان خلق و مروت تو از که می پرسی
زمانه ای که بر خود نمی دهند سراغ

کسی که وسعت میدان خلق را گردید
میان خلق سعیدا دگر ندید فراغ

«سعیدا»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir