بنمای رو که والهٔ آن روی چون گلم
قربان شوم تو را چه کنم بی تحملم

یک ساغر شراب میسر اگر شود
در بزم روزگار ز اهل تجملم

دزدیده هم نکرده فلک سوی من نظر
در روزگار، سرمهٔ چشم تغافلم

در هر ظهور عشق ظهوری دگر کند
در شهر و کوچه ها سگ و در باغ بلبلم

تا مرغ دل ز دانهٔ خالش طمع برید
نی در شکنج زلف نه در قید کاکلم

از جا به هیچ باب سعیدا نرفته ام
چون خانه زاد صبر و مرید توکلم