هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالات مختلف روحی و عرفانی شاعر است که گاه مانند روباه، شیر یا خرگوش رفتار می‌کند و گاه هشیار یا مست و مدهوش است. شاعر به زاهد توصیه می‌کند که سخن توبه و تسبیح را به او نگوید، چرا که او در میکده به نوشیدن باده مشغول است. او عشق را حقیقی یا مجازی نمی‌داند و خود را مانند دیگ آبی می‌بیند که از آتش خس در جوش است. شاعر تأکید می‌کند که تلاش او برای رسیدن به معشوق بدون کمک دیگران است و تا زمانی که در تنش رمقی باشد، به تلاش ادامه می‌دهد. او همچنین به رازداری و پوشاندن گناهان دیگران اشاره می‌کند و خود را گل باغ جهان می‌داند در حالی که رقیبانش خارند. در پایان، شاعر از ترس مردان سخن نمی‌گوید و خود را خاک شده و کفن بر دوش می‌بیند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به مصرف باده و مفاهیم مستی و مدهوشی ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.

شمارهٔ ۵۱۰

گاه روباه گهی شیر و گهی خرگوشیم
گاه هشیار گهی مست گهی مدهوشیم

سخن توبه و تسبیح به زاهد گویید
باده تا هست در این میکده می می نوشیم

گر حقیقت نبود عشق مجازی کافی است
دیگ آبیم که از آتش خس در جوشیم

سعی ما در راه جانان نه به امداد کسی است
تا در این تن رمقی هست به جان می کوشیم

سر کونین نهان در دل خون گشتهٔ ماست
آن حبابیم که دریای قدم می پوشیم

در خرابات سرودیم به مسجد تسبیح
پیش گل دیده و در صحبت بلبل گوشیم

ما گل باغ جهانیم و رقیبان [خارند]
راز خود فاش، گناه دگران می پوشیم

ما ز مردان نهراسیم که خود بر سر خویش
خاک کردیم سعیدا و کفن بر دوشیم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۰۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.