ببر طمع ز زمین، خرقه آسمانی کن
چو مهر، نور به هر ذره میهمانی کن

به بخت تیره ام سرمه هر کجا چشمی است
بیا به دیده درایی و اصفهانی کن

هوای گنج محبت اگر به دل داری
به هر کجا که خرابی است پاسبانی کن

چو پیر کرد تو را خانقه ز پا منشین
بیا به گوشهٔ میخانه و جوانی کن

به کیش مردم ظاهر برو چو تیر مترس
بیا به گوشهٔ باطن نشین کمانی کن

قبا در این خم گردون دون به نیل مزن
ز خون عاشق خود جامه ارغوانی کن

روا مدار که یک دم به خویش پردازم
دلت ز جور چو بگرفت مهربانی کن

ز حال بی خبر است ای زبان برای خدا
به آن پری ز دل خسته ترجمانی کن

ز روی آینه کردن سکندری سهل است
ز خضر بگذر و بی اب زندگانی کن

برو ز صدق سعیدا به دست بیار
بگو رقیب بداندیش بدگمانی کن