ترک سرمست تو خون دل ما می ریزد
بی گنه خون دل خسته چرا می ریزد

مردم دیده ی دریا دل گوهر پاشم
هر چه دارد همه در پای شما می ریزد

تا صبا می زند از چین سر زلف تو دم
نافه های ختن از باد هوا می ریزد

سنبلت پای دل پیر و جوان می بندد
نرگست خون دل شاه و گدا می ریزد

چون تو در طرف چمن می روی ای آب حیات
در چمن برگ گل از روی حیا می ریزد

درگذر دامن تو خاک چمن مشکین کرد
یا مگر غالیه از جیب صبا می ریزد

دست ساقی به صبوحی ز پی دفع خمار
می صافی است که در جام صفا می ریزد

تا بگیرد ختنت را به خطا لشکر زنگ
چین زلف سیهت مشک خطا می ریزد

طبع حیدر ز هوداری تو دریایی است
ورنه این گوهر معنی ز کجا می ریزد؟