آب کز دیده روان شد ببرد بنیادم
آتش عشق تو چون خاک دهد بر بادم

دیده خون ریز که چون مردم دریایی چشم
بهر دردانه به دریای محیط افتادم

مردم از گریه ی من غرقه دریای غمند
تا عنان نظر از دست مصالح دادم

بس که در دیده ی خود دجله روان می بینم
در شک افتم که مگر در طرف بغدادم

چون کمر خوش به میان آی که بر دامن کوه
کشته ی شکر شیرین تو چون فرهادم

خانه ی دیده ی من جای خیال رخ تست
زآن در دیده به روی دگری نگشادم

هر سحر در طلب پرتو خورشید جلال
پرده ی اطلس گردون بدرد فریادم

جستن حیدر وفا از هوس دیدن تو
ترک سر کردم و پا در طلبت بنهادم