ای کاش شب تیره ی ما را سحری بود
تا در سحر این ناله ی ما را اثری بود

آزادی ام از دام هوس نیست، ولیکن
صیاد مرا کاش به صیدش گذری بود

یک دیده گشودیم به روی تو و بستیم
چشم از دو جهان و چه مبارک نظری بود

از بیم ملامت رهم از میکده بسته ست
از خانه ی ما کاش به میخانه دری بود

اجزای وجودم همه کاویدم و دیدم
در هر رگ و هر پی ز غمت نیشتری بود

کردم طلب مرغ دل از عشق و نشان داد
دیدم که به کنج قفسی مشت پری بود

از خون شدن دل زغم او چه غمم بود
گر دلبر ما را ز دل ما خبری بود

باز است به فتراک تو این دیده ی حسرت
ای کاش مرا لایق تیرت سپری بود

ناصح که مرا پند همی داد «صفایی»
امید اثر داشت، عجب بی بصری بود!