هوش مصنوعی: این متن به موضوع عشق و فداکاری در راه آن می‌پردازد. شاعر از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند یاد می‌کند که می‌تواند فرد را دیوانه کند و وجودش را با عدم یکی سازد. همچنین، به اهمیت شجاعت و فداکاری در راه عشق اشاره می‌شود و این که تنها کسانی که از آتش عشق نمی‌ترسند، می‌توانند مانند پروانه به دور شمع عشق بگردند. در نهایت، شاعر از درد و رنج عشق سخن می‌گوید و این که آیا فرد می‌تواند در این راه مردانه عمل کند یا نه.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۴

دلی کز عشق او دیوانه گردد
وجودش با عدم همخانه گردد

رخش شمع است و عقل ار عقل دارد
ز عشق شمع او دیوانه گردد

کسی باید که از آتش نترسد
به گرد شمع چون پروانه گردد

به شکر آنکه زان آتش بسوزد
همه در عالم شکرانه گردد

کسی کو بر وجود خویش لرزد
همان بهتر که در کاشانه گردد

اگر بر جان خود لرزد پیاده
به فرزینی کجا فرزانه گردد

بخیلی کو به یک جو زر بمیرد
چرا گرد مقامرخانه گردد

چو ماهی آشنا جوید درین بحر
بکل از خاکیان بیگانه گردد

چو در دریا فتاد آن خشک نانه
مکن تعجیل تا ترنانه گردد

اگر تو دم زنی از سر این بحر
دل خونابه را پیمانه گردد

بسی افسون کند غواص دریا
که در دم داشتن مردانه گردد

اگر در قعر دریا دم برآرد
همه افسون او افسانه گردد

درین دریا دل پر درد عطار
ندانم مرد گردد یا نگردد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.