زاهدا چند کنی منع قدح نوشی را
که به عالم ندهم عالم مدهوشی را

بایدش سوخت به هر جمع سراپا چون شمع
هر که از دست دهد شیوه ی خاموشی را

زندگی بی تو مرا ساخت چنان از جان سیر
که طلب می کنم از مرگ هم آغوشی را

آن که تا دوش جگر گوشه ی ناپاکی بود
دارد امروز به پاکان سر هم دوشی را

وای بر حافظه ی ما که ز طفلی همگی
کرده از حفظ الفبای فراموشی را

فرخی گر چه گنه کار و خطاپیشه بود
دارد از لطف تو امید خطاپوشی را