گر چه مجنونم و صحرای جنون جای منست
لیک دیوانه تر از من دل شیدای منست

آخر از راه دل و دیده سر آرد بیرون
نیش آن خار که از دست تو در پای منست

رخت بر بست ز دل شادی و هنگام وداع
با غمت گفت که یا جای تو یا جای منست

جامه ای را که به خون رنگ نمودم امروز
بر جفاکاری تو شاهد فردای منست

چیزهائی که نبایست ببیند، بس دید
به خدا قاتل من دیده بینای منست

سر تسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود
با همه جور و ستم همت والای منست

دل تماشائی تو، دیده تماشائی دل
من بفکر دل و خلقی به تماشای منست

آنکه در راه طلب خسته نگردد هرگز
پای پر آبله بادیه پیمای منست