غم نیست که با اهل جفا مهر و وفا داشت
با اهل وفا از چه دگر جور و جفا داشت

از کوی تو آن روز که دل بار سفر بست
در هر قدمی دیده ی حسرت به قفا داشت

هم چشمی چشمان سیاه تو نمی کرد
در چشم اگر نرگس بی شرم، حیا داشت

هر روز یکی خواجه ی فرمانده ی ما گشت
یک بنده در این خانه دو صد خانه خدا داشت

بی برگ و نوایی نفشارد جگر مرد
نی با دل سوراخ، دو صد شور و نوا داشت

بشکست دلم را و ندانست ز طفلی
کاین گوهر یک دانه چه مقدار بها داشت

با دست تهی پا به سر چرخ برین زد
چون فرخی آن رند که با فقر غنا داشت